برخی از منتقدین با ستایش «زندگی ساده» و دادن لقب ماتریالیسم بی روح به رفاه، به مخالفت با کاپیتالیسم می پردازند. در دهه 1950 منتقدینی چون جان کنت گالبریت و وانس پاکارد، مشروعیت تقاضای مصرف کننده را مورد هجوم قرار دادند و از این نکته دفاع کردند که اگر کالاها برای آنکه به فروش برسند، باید مورد تبلیغ واقع شوند، پس نمی توانند هیچ یک از نیازهای انسان اصیل را برآورده سازند.

[2] آنها، این اتهام را وارد می کردند که مصرف کننده ها به وسیله «خیابان مدیسون» شست وشوی مغزی داده شده اند و هرچه را که شرکت های بزرگ تولید و تبلیغ کنند تقاضا می کنند. آنها از این امر شاکی بودند که «بخش عمومی» در حال مرگ است،