همه اش از همان جای تاریک و گرفته شروع شد. من که نمی دانستم کجا بود. فقط خواستم بروم تا به آخر دنیا برسم. از همه چیز خسته شده بودم. ترسیدم. احساس کردم دارم خفه می شوم. احساس کردم نمی توانم نفس بکشم. آدم ها کنار هم، فشرده ایستاده بودند. من که نفهمیدم برای چه اینجا، این همه شلوغ است. اصلامن نمی دانستم کجا بودم. همه حرف می زدند؛ با هم دیگر نه، با خودشان. انگار همه دیوانه شده بودند. یکی گریه می کرد و یکی می خندید. من، مبهوت، همه شان را نگاه می کردم. از یکی شان پرسیدم: «اینجا کجاست؟» با تعجب نگاهم کرد. سکوت کرد. دوباره پرسیدم؛ باز هم نگاهم کرد. بالاخره گفت: «یعنی نمی دانی کجاست؟ پس چرا آمده ای؟» گفتم: