از هنگامی که آن «قدم زدن جمعی» [به قول یکی از بزرگان اهل تمیز نسل های پیشین] به سرانجامی رسید در اواسط دهه هفتاد و شاعرانی که دارای منش رفتاری مشترک در حوزه شعر بودند، رویکردی نوین را ارائه دادند که موافقان و مخالفان بسیاری را برانگیخت که از دو در موافقت و مخالفت، هم به رد آن بکوشند و هم به اثبات آن، [شگفت این بود که موافقان، به دلیل رادیکالیزه کردن آن، عملا آن را از شمایل پاکیزه اش خارج و وارد عرصه ای کردند که به راحتی در معرض نقل علمی کم می آورد و مخالفان، به دلیل مخالفت سرسختانه با آن و براساس مبانی محافظه کارانه ادبی، عملا به شکلی پاکیزه تر و شسته رفته تر، آن را جذب شعر خود کردند و اساسا