در تنهایی خود غرق افکار این روزگارم. برای لحظه ای چشمانم را می بندم. حس می کنم همانند پری سبک شده ام و باد با نسیمی ملایم و دلنشین مرا با خود همسفر می کند. ما همچنان همسفریم می رویم و می رویم... گویی در دوردست ها چیزی به چشم می خورد، نزدیک تر می شوم اکنون می فهمم، سرزمینی است. به نسیم فرمان می دهم که توقف کند. این چه سرزمینی است که مردم آن اینگونه مرا نظاره می کنند گویی از من کینه ای به دل دارند مرا با چشمانی قرمز شده از غضب و پیشانی که از شدت خشم خطوط بسیاری بر روی آن نمایان شده نظاره گرند و زیرلب با یکدیگر پچ پچ می کنند. وحشت در نگاهم موج می زند با سرعت از آنجا دور می شوم.