یکم؛ تیرماه 87 و در پی ماجراهای خنده دار «خیانت یا جنایت» جناب بنی صدر و اظهارنظرهای ضد و نقیض آدم درشت های کشور، وقتی برای گفتگو با دریابان شمخانی به مرکز تحقیقات راهبردی رفتم، اصلافکرش را هم نمی کردم که بعد از پایان دوران آموزشی و تقسیم روزهای خدمت سربازی، به حسب رشته تحصیلی قرعه من به نام این ساختمان بخورد؛ شاید این از آن دست تقدیرهایی باشد که می گویند: سرنوشت! شکر خدا در طبقه ما عده ای محقق و نویسنده و مترجم حضور دارند که «فرهنگ» شناسنامه رفتاری و گفتاری شان است، در کل هم جای آرام و خوب و معنوی است؛ البته قصه بی مزه دژبانی و نگهبانی همچنان وجود دارد که از قدیم گفته اند: نیش عقرب نه از ره