نگاه سوم- محمد علی علومی، داستان نویس و منتقد گفت: ادبیات کودک، مقوله ای خارج از ادبیات کلی مان که در دایره ای بسته قرار گرفته و مدام به تکرار خود و اسلاف پیش از خود مشغول است یا تبدیل شده به گرته برداری و مشابه سازی از آثار خارجی در حجمی عظیم و تاسف برانگیز نیست.

فقر موضوع در داستان های فعلی نکته ای است برجسته و آشکار بر همگان. داستان هایی که برای کودکان نوشته و چاپ می شود یا در هر گونه زمینه دیگری مانند علمی، آموزشی، تربیتی و... عمدتا دارای طرح ها و موضوعاتی ثابت و مشابهند. کودک با هوش است و کم حافظه هم نیست؛ به راحتی و سریع می توانند مشابهت ها و همانندی های موضوعات دو کتاب را دریابد و طبعا هم از تکرار و دوباره گویی گریزان است و زود خسته می شود. همه ما به یاد می آوریم در دوران کودکی هنگامی که مطلبی را چندبار – حال به هر نحوی – برایمان تعریف و تکرار می کردند احساس دلزدگی و تنفر از آن پیدا می کردیم – مگر اینکه به طور مثال داستانی مورد علاقه خاص ما قرار می داشت و دوستدار باز شدن چند باره آن می بودیم – اما متاسفانه بیشتر نوشته هایی برای کودک در قالبی و با موضوعی تکراری بیان می شوند و از آن بدتر لحن و بیانی نصیحت کننده دارند؛ چیزی که به هیچ عنوان موافق طبع و خواست کودک نیست. ارائه آموزش و دادن اطلاعات به کودک دارای ظرایف و نکات ویژه ای است که باید مورد توجه نویسندگان محترم قرار گیرد.