آن روز که تمدن! کلاه جادویی اش را بر سر طائفه بنی آدم گذاشت و با عمله و اکره ماشینی اش، سنتهای این طائفه را از بیخ درآورد، آن وقت بود که فهمیدیم «ای دل غافل» انگار گندم غفلت فقط اختصاص به عالم بالاو پدر بزرگوارمان نداشت و این دانه خانه خراب کن، در همین عالم پایین هم، کار دست مان داده است. اما وقتی ملتفت شدیم که بسیاری از سنتها، مدتها قبل سوار بر اتول «ماشینیزم»، رفته بودند هواخوری، شاید بپرسید، حالاچرا با وجود این همه خوشی های فرزندان بنی آدم، انگشت روی درد گذاشته ای و هی فشارش می دهی؟ بیایید اول این شاه بیت را بخوانید تا بعد دلم برایتان بگوید چرا: