حادثه بمباران شیمیایی سردشت در حالی وارد بیست و دومین سالگرد خود می شود که هنوز بسیاری از ابعاد این واقعه دلخراش سر به مهر باقی مانده است.

سردشت جایی است که بسیاری از زنان، مردان و کودکانش دیگر فاقد حس بینایی هستند، بسیاری از مادران نازا شدند و آنها که باردار بودند، کودکانی معیوب به دنیا آوردند. اینجا بار دیگر عقربه های ساعت و برگ های تاریخ به عقب بازگشته است، درست 64 سال قبل که حادثه ای در آگوست 1945 در هیروشیما و ناکازاکی به نوعی دیگر رخ داد. سردشت اولین شهر قربانی فاجعه شیمیایی، فقط نماد مظلومیت ملت ایران نیست، بلکه نماد برخورد دوگانه مجامع بین المللی در جهت تامین منافع ابرقدرتها و مستکبران است، منافعی که برای دستیابی به آن به هر دشمنی دامن می زنند و انگشت اتهام را به سوی ایران نشانه می روند و در راه رسیدن به انرژی صلح آمیز هسته ای سنگ اندازی می کنند.