خطاط ها «نی» را تهیه می کنند و سرآن را می تراشند و زوائد آن را کنار می زنند و آنگاه می شود یک قلم نی و بعد به آن جوهر می دهند و سپس به وسیله آن خطی بر صفحه کاغذ می نویسند که شاید سال ها به یادگار بماند. ما آدم ها هم همین طوریم؛ اگر آن زوائدی که در سر داریم، آن خیالات و اوهام پوچ و هیچ و باطل و بیهوده را از خود بتراشیم و دور کنیم، آن وقت است که خداوند موهبت های فراوانی در اختیار ما خواهد گذاشت که به وسیله آن ها می توانیم ردپایی در این عالم از خود به یادگار بگذاریم. حضرت امام

رحمة الله علیه فرمودند: «درویش واقعی یک همچین کسی است، یعنی کسی که این خیالات و اوهام را از سر بیرون کند، نه این که یک چیزی هم روی سر خود بگذارد.»

نیست درویش که دارد کله درویشی

آن که نادیده کلاه و سرجان درویش است

یعنی درویش کسی نیست که کلاه سر خودش بگذارد، بلکه درویش کسی است که آنچه غیر از خداست از سر بیرون کند.