ماه مبارک رمضان است. بازهم آن شور و حال رسیدن رمضان. بازهم روزه داری و سحری و افطار، بازهم شنیدن صدای دلنشین ربنای افطاری گوش را نوازش می دهد و بازهم دعا، دعا و دعا. در این سی روز، انسان اوج پرواز را خواهد دانست. اوج شکوفایی معنوی، معنای حقیقی بندگی. شب های قدر طولانی و خواندن جوشن کبیر معنای این را می رساند که خدا نزدیک است و محبت و کرم او نزدیک تر. آسمان گرچه دور است اما کرامت و رحمت او لایتناهی است.

رمضان، شکوفایی معنوی قلبی است. اوج بندگی در با برکت ترین افطار روزه داری. زبان قاصر از وصف درون و چشم ناتوان تر از آن است که شکوفایی و شکوه این را ببیند. دعای خالصانه با همراه گفتن «التماس دعا» به همه بزرگی این ماه رامی رساند. باید سکوت کرد تا صدای ناقوس های فرشتگان آسمان به گوش برسد. آن صدایی که قلب را آرامش می دهد و جان دل را از محبت سیراب می کند. این صدای ناقوس نوازشگر، همان صدای خالق نور و هستی است. صدایش دریا را به تلاطم می اندازد. می شنود خلوص دعا را در لحظه های روزه داران رمضان، هیچ دعایی برگشت پذیر نیست چون که او بزرگتر از آن است که انسان را با آن همه امید بازگرداند. مرز دوست داشتن را خواهند فهمید کسانی که شکوه این ماه را ببینند. عشق در لابلای محبت ها و بخشندگی های او را خواهند دید و انسان سیراب خواهد شد. ماه عزیزی که مال من و توست. ماه بندگی در برابر بزرگترین موجود عالمیان است. کسی که زمزمه های دلتنگی یک بنده را با خود همراه کند که حصار گناه و زشتی ها را از دور تا دور زندگی خود را پاره کند تا به مرز دلدادگی و بندگی برسد. سپاسگزارم ای خدای بزرگ که این ماه را آفریدی تا فرصتی باشد برای اخلاص نفس خویش.