ناصرتقوایی - کارگردان سینما - می گوید: <نمی دانم که این چه کاری است که ما با سرزمین و حافظه مان می کنیم. ملتی چند هزار ساله تازه به دنبال هویت خود می گردد و توجه ندارد وقتی شهری از بین می رود یعنی حافظه ما در حال نابودی است. متاسفانه این روزها ما همه چیز را با همه چیز عوضی گرفته ایم.> به گزارش ایسنا، وی چند ماه گذشته در نشست خبری نمایشگاه عکس هایش <ابر، باران و مه> گفته بود: <در طی 55 سالی که عکاسی کردم، تصاویر شهرهایی را دارم که به کل از بین رفته اند و یا روستاهایی که خالی از سکنه شده است. در بسیاری از عکس هایم معماری ها تغییر کرده است و خیلی از آن تصاویر دیگر وجود ندارد. حتی لوکیشن هایی که در حین ساخت فیلم هایم آن ها را ثبت کردم، امروز دیگر وجود ندارد. به همین ترتیب گاهی فکر می کنم اگر جایی قرار است نابود شود، بهتر است من آن جا بروم و عکاسی کنم و یا فیلم بسازم.> تقوایی در 68 سالگی همچنان با گذشت 9 سال از ساخت <کاغذ بی خط> فیلمی نساخته است و 2 فیلم نیمه تمام <چای تلخ> و <زنگی و رومی> را در کارنامه هنری اش دارد. او تدریس فیلم نامه نویسی می کند و در تدارک برپایی نمایشگاهی از چهارمین چشم انداز از عکس هایش است. 26 شهریور ماه برای روز ملی سینما، در جشن سیزدهم خانه سینما،تندیس شایستگی جشن سینمای ایران به خاطر یک عمر دستاورد هنری به <ناصر تقوایی> اهدا می شود. کارگردانی که 10 سالی می شود فیلم نساخته اما با برپایی نمایشگاه عکس و تعدادی سخنرانی در بعضی از دانشگاه ها سعی کرده است که از دغدغه هایش برای ایران بگوید. کارگردان <ای ایران> چند ماه قبل در نمایشگاه عکس اش می گفت:<کوشش کردم در سفرهایم بتوانم عکسی واقعی از واقعیت هر مکان بگیرم، در واقع من در این عکس ها چهره این سرزمین را ثبت کردم و گردآوری چهره ظاهر و سیمای باطن ایران در یک آلبوم چند جلدی رویای دیرینه من بود، اما عرضه تعدادی از عکس های این مجموعه در 3 چشم انداز شاید اولین گام های کند من برای تحقق این رویا باشد، این عکس ها مربوط به اصل اثر که همان واقعیت است می شود، و من در این عکس ها تنها واسطه این انتقال بوده ام.> تقوایی همچنین در آن نشست گفته بود: <کار نکرده خیلی دارم و خیال هم ندارم که آن ها را انجام ندهم و تا آن ها به انجام نرسد، من هم باقی می مانم.> این کارگردان 2 سال گذشته در مراسم بزرگداشت عباس گنجوی - تدوینگر- اظهار تاسف کرد از اینکه نسل جوان، بخش مهمی از کار امثال گنجوی را ندیده است. چون بخشی از مقاطع فرهنگی در جامعه ما حذف شده است و نسل جوان ما هیچ ارتباطی با آن بخش ندارد در حالی که پایه گذاری بخشی از سینمای فرهنگی ما، از آن مقاطع شکل می گیرد درحالی که با ندیدن این فیلم ها نسل جوان ما از دیدن آن بخش مهم و تاثیرگذار محروم می شود. سال گذشته در شب کانون کارگردانان سینمای ایران، بزرگداشت تقوایی برگزار شد؛تقوایی در آن مراسم گفت: <آمادگی این برخورد را نداشتم. بچه های کانون کارگردانان با من خلف وعده کردند. وظیفه من بود به عنوان همکار و دوست در این مراسم شرکت کنم، اما شرط کرده بودم بالانیایم؛ نه به دلیل اینکه از جایزه گرفتن خوشم نمی آید، بلکه دلم می خواست به اتکای کارهای گذشته ام نباشد و برای کار تازه ام باشد.>