دخترک با نگاه ملتمسانه اش از مسافران خسته در واگن های قطار که اکثرا کارمند و دانشجو هستند می خواهد لواشکهای به اصطلاح تازه، خوشمزه و ترش او را بخرند، نایلون سیاهش را روی پای افرادی می گذارد که ناخودآگاه نگاهشان در نگاه دختر معصوم گره می خورد، و بعضی در این میانه از روی ترحم دست در کیف یا جیب می شوند و دل دخترک را شاد می کنند، اما در این هنگام صدای خانم میان سالی که یکی از فروشندگان پروپاقرص مترو است، تو را به خود می آورد. «بخرید خانمها، دوناتها و کیک های رضوی دارم، نرم و تازه است» و با این ادعا که تاریخ تولیدش هم برای همین امروز است، سعی در جلب اعتماد مشتریان دارد، سرت را که می چرخانی، پسربچه