علیرضا نیکبخت واحدی را که می شناسید. او بعد از علی کریمی یکی از مستعدترین و خوش تکنیک ترین بازیکنان ایران در دهه اخیر است. آیا علیرضای ما در فوتبال ایران به نیکبختی که سزاوارش بود و هست، رسید؟ اگر نه- که جواب اینجانب فقط «نه» است- پس باید پرسید پروسه تبدیل نشدن او به آنی که باید می شد، از کجا و چگونه و به دست چه کسانی آغاز شد؟ نیکبخت واحدی یا واحدی نیکبخت روزی که می توانست ستاره تیمی مثل اتلتیکو مادرید باشد تبدیل شد به «نیکی»، و «نیکی» چون جای نیکبخت را گرفت مدلی شد از نظر لباس پوشیدن. شانه زدن به زلف و موی سر خود، بازی اش، هنرش، جسارت و قدرتش، گلی که به تیم ملی اسلواکی در شهر براتیسلاوا زد، گم شد و از یاد رفت تا عینک درشتش تابلو شود، تا آرایشگاهی که موهایش را بلند و کوتاه می کرد، معرفی شود، تا نیکبخت هزاران گام از جهانی که مال او بود- و این یک فرصت کم نظیر خدادادی هم بود- دور بیفتد.

مثل نیکبخت واحدی در فوتبال ایران- بلکه در حد ورزش- کم نداریم. بزرگانی که وارد دروازه بزرگی خرد نشدند، چرا که برای برخی معدود از ما- اهالی رسانه- همه چیز وارونه شده بود. هنر و قابلیت و توانایی و استعداد ارزش واقعی و حقیقی خود را از دست داد و ما در این میان ساکت نشستیم تا این شود که شده است. تقصیر ما- که کوچک هم نیست- همین است.