ای نفس آیا شده که نمازی بخوانی و در آن یاد دنیا نکرده باشی؟! شنیده ام هر چه را گم کرده ای سر نماز پیدا می کنی، اگر چیزی را جایی گذاشته ای و هر چه فکر می کنی یادت نمی آید کجا گذاشته ای، وسطهای نماز یادت می آید کجا قرار داده ای، فوری نماز را سلام می دهی و سراغش می روی، در قدیم که تاجرها میرزا داشتند و او حساب و کتابشان را نگه می داشت، یک بار یک میرزایی حساب چند قلم از دستش در رفت، هر چه کرد، فکرش به جایی نرسید، مضطر شد، در نماز حساب آن چند قلم را پیدا کرد.

ای نفس شاید به همین دلیل است که رسول خدا (ص) فرموده اند:

«اگر کسی یک نماز بخواند و در آن با نفسش حدیث دنیا نکند، خدا گناهان او را می آمرزد.»

اما آن میرزا از اینکه در نماز یاد دنیا افتاده و حساب گمشده را پیدا کرده است، شکایت به بزرگی برد. بزرگ جواب داد، آیا نماز بد است که گمشده خود را در آن پیدا می کنی؟ آری نماز گوهری است که هر گمشده ای را در آن می شود، پیدا کرد. مگر نه اینکه مهمترین گمشده تو خداست؟ او را هم می توانی در نماز پیدا کنی! ای نفس ببین پیامبر ما (ص) همه گمشده های ما را در معراج پیدا کرد و فرمود: «نماز، معراج بنده مومن خداست، نماز وسیله تقرب و نزدیک شدن هر انسان به خداست.»