تکثرگرایی سیاسی یکی از مهم ترین مشخصه های مردمسالاری های کیفی است. به موازات پیشرفت و توسعه جوامع قدرت اجتماعی تمایل به تفرق پیدا می کند و شمار متعددی از گروه های قدرت در جامعه به وجود می آید. در الگوی جامعه شناختی پلورالیسم سیاسی، واقعیت تعدد و تنوع منابع قدرت به رسمیت شناخته می شود.

تکثرگرایی سیاسی امیدوار است که فرایندهای تعارض و گفتگو در نهایت به مشخص شدن و متعاقب آن به درک بهترین راه برای تک تک افراد جامعه یا همان “مصلحت و خیر عام” بینجامد.

در مردمسالاری دینی تکثر گرایی سیاسی نوع عالی از توزیع حکیمانه قدرت است که مقدمه پیشرفت و تحقق عدالت در کشور قلمداد می شود.

تکثر گرایی سیاسی به تالیف مستمر منافع عمومی کمک می کند و اجازه می دهد تا علایق و سلایق مختلف برای کشورداری مجال ظهور و بروز یابند. تکثر گرایی ضمن فروکاستن از شدت قطبیت در فرهنگ سیاسی ایران فرصتهای جدیدی را برای انتخاب مردم و در عین حال تحکیم باورهای ساختاری پدید می آورد. در حقیقت تکثر سیاسی نه تنها به بی ثباتی و آنومی نمی انجامد بلکه هر یک از اقطاب ساختار گریز و بنیادستیز را تحت الشعاع قرار می دهد.

اغلب پژوهشها و یافته های علمی نشان می دهند اهتمام به پلورالیسم سیاسی در ایران از جانب اغلب گروه ها و احزاب، دهه آینده را آبستن حضور بازیگران جدیدی می نماید که ضمن افزایش کیفیت مردمسالاری در ایران، امکان حضور تمام گروه های قانونی و سلایق مختلف را در انتخابات مختلف فراهم می کند.دراین هندسه جدید حوزه مانور سازمانهای نیمه مخفی و نیمه علنی و برخوردهای دستوری از بالابه پایین به حداقل می رسد و از طرفی توزیع مصالحه آمیز تمایلات سیاستگذارانه تسهیل می گردد.