از زمان های بسیار قدیم در مرزهای شمالی ایران، جایی که امروز مرز گرجستان و روسیه است و هنوز مردمانی که نسب به ایرانیان می برند، زندگی می کنند، مردان و زنان غیور ایل «قاراپاپاق» به عنوان مرزداران ایران زمین زندگی می کردند. آنان همیشه از طرف دولت مرکزی مامور بودند ضمن حفظ امنیت نقاط مرزی در مقابل گردنکشان و اقوامی که به تحریک روس ها به خاک وطن دست اندازی می کردند، بایستند. در جنگ اول ایران و روس، این مردمان رشید و غیور، به رغم رشادت هایشان مجبور به عقب نشینی به ایروان شدند. در جنگ دوم ایران و روس نیز گرچه آنان با تمام وجود در مقابل لشگریان روس ایستادگی کردند و تسخیر ایروان توسط لشگریان مسلح به سلاح های مدرن آن روز روس به سبب همین ایستادگی سه ماه طول کشید، ولی در نهایت مجبور به عقب نشینی شدند و ژنرال پاسکوویچ فرمانده سپاهیان روس لقب «اریوافسکی» یعنی تسخیرکننده ایروان گرفت: لقبی که نشان از اهمیت تسخیر ایروان داشت. قاراپاپاق ها که چنین دیدند به ناچار از راه عثمانی به ایران بازگشتند. در همین سفر حکام عثمانی به آنان پیشنهاد اسکان در آنجا را با امتیازات بسیار دادند، ولی آنان به دلیل عشق وطن از آن امتیازها صرف نظر کردند و راهی سلماس شدند. ایل قاراپاپاق چند ماه در سلماس ساکن بودند تا اینکه عباس میرزا به خاطر علاقه به افراد وطن دوست این ایل با نقدینگی شخصی زمین هایی را در جلگه تاریخی سولدوز در جنوب ارومیه خریداری کرد و در اختیار آنان گذاشت تا باز هم مرزبانانی غیور برای کشور باشند. اکنون سال های طولانی است این مردمان غیور در منطقه جدید خود که نقده نامیده شده است زندگی و مرزداری می کنند. آنان با جمعیت ناچیزشان بعد از انقلاب بیش از 800 شهید داده اند و باید گفت اگر قدم به نقده گذاشتید باید افتخار کنید که در محل سکونت ایل قاراپاپاق هر قدم قدمگاه شهیدی بوده است و...