به گمانم کسی نباشد در این دنیا که سرش توی کتاب و روایت باشد و اسمی از ارنست همینگوی نشنیده باشد. خب، اغلب او را با رمان هایش می شناسیم و البته با مشهورترین شان: «وداع با اسلحه»، «زنگ ها برای که به صدا درمی آیند» و «پیرمرد و دریا» قصه های کوتاهش را یا خیلی کم خوانده ایم یا نخوانده ایم. چرا؟ چون خواندنشان سخت است چون فهمیدن شان، قدری مشکل است. چون به معنای کامل کلمه، قصه کوتاه اند و اهل پرحرفی های رایج این «نوع ادبی» نیستند. گاهی اوقات در قصه های کوتاه همینگوی، یک «سطر» تکلیف همه قصه را روشن می کند، سطری که در آخر قصه هم نیست گاهی اواسط قصه است گاهی اوایل قصه است! «اردوگاه سرخپوستان» از اولین