گروه فرهنگ و هنر- داود فتحعلی بیگی، کارگردان نمایش های آئینی و سنتی با رویکرد جدیدی به ماجراهای اسطوره ای شاهنامه نگاه می کند؛ رویکردی که ناشی از دیدگاه های خاص او و تکیه بر شیوه های فن بیان در نمایش های اصیل ایرانی است.

به گفته فتحعلی بیگی ایده ساخت نمایش «بیژن و منیژه» نتوانست شکل بگیرد؛ زیرا به فضایی غیر صحنه ای برای اجرای نمایش خود نظر داشته اما امکان اجرا در این فضا برای او فراهم نشده است. فتحعلی بیگی می گوید: برای اجرای این نمایش یک خانه قدیمی 100- 200 ساله نیاز بود که با روایتی مبتنی بر دیالوگ های شاهنامه به صورت موجز و موثر به اجرا درآید، اما نتوانستیم چنین خانه ای را پیدا کنیم.

فتحعلی بیگی به همین خاطر به ساخت ماکت و دکور خانه در تالار سنگلج روی آورده است؛ این در حالیست که وی چندان علاقه به دکورهای سنگین و تئاتری ندارد.

خودش می گوید: «من در نمایش هایم عمدتا از یک پرده استفاده می کنم. یا این که تمام تکنیک اجرایی را بر اساس فن بیان تنظیم می کنم، فضا سازی قصه در روایت بازیگران شکل می گیرد، مثلا بازیگر از دریا، کوه و شهر صحبت می کند و با این وسایل تصویر دریا، کوه و دشت در ذهن مخاطب شکل می گیرد، اما این بار کمی این فضا را تلطیف کردیم و به شیوه نو تری روی آوردیم.»