ای نفس، از بلاو فتنه گریزی نیست. تنها می توان از فتنه های گمراه کننده به خدا پناه برد. ای نفس، این بلاها و فتنه ها، آنچنان را آنچنان تر می کند. در این معرکه، فتنه گر فرصت می یابد تا چهره واقعی خود را آشکار سازد و انسان مومن، راست قامتی خود را به نمایش گذارد. ای نفس اولین قدم در زمانی که آتش فتنه شعله ور است کسب بصیرت و آگاهانه قدم برداشتن است. به تعبیر امیرمومنان علی (ع) «فتنه ها از رهگذرهای ناپیدا آشکار و به زشتی و رسوایی می گراید. آغازش چون دوران جوانی پرقدرت و زیبا و آثارش چون آثار باقیمانده برسنگهای سخت زشت و دیرپاست که ستمکاران، آن را باعهدی که با یکدیگر دارند، به ارث می برند. نخستین آنان پیشوای آخرین و آخرین آنها، اقتدار کننده به اولین می باشند. آنان در به دست آوردن دنیای پست برهم سبقت می گیرند و چونان سگهای گرسنه این مردار را از دست یکدیگر می ربایند. طولی نمی کشد که پیرو از رهبر و رهبر از پیرو، بیزاری می جوید و با بغض و کینه از هم جدا می شوند و به هنگام ملاقات، همدیگر را نفرین می کنند.*» و این است سرنوشت سران فتنه و فتنه جویان.

ای نفس آیا آنچه را که علی (ع) توصیف کرده درباره «منافقین» که ابتدای انقلاب آتش فتنه را برافروختند و چون فتنه جویان امروز به روی مردم تیغ کشیدند، ندیدی؟ آیا سرنوشت شوم آنها با صدام ملعون گره نخورد و با هم به جهنم اعمال خود گرفتار نیامدند و آیا ملت راست قامت به راه خود ادامه نداد؟

* خطبه151 نهج البلاغه، ترجمه محمد دشتی، ص271، نشرایدون، 1386