همین که شماره شناسنامه 710 و سوم دی ماه 1277 را گوشه چشمی نگاه می کنم، می دانم در دل تاریخم. چهره گرم و ساده اش با آن صورت گرد از روحیه زنی اجتماعی خبر می دهد و گوش هایش که صدای روح کوهستان، بارها در آن زمزمه شده است؛ چشم هایش جایی برای تعجب ندارد. کمی تا حدودی به نقطه ای نامعلوم خیره شده است. به چشم هایش بیشتر دقت می کنم؛ آخر او با همین چشم ها، نیما را در حال نوشتن شعر یا خاطره ای بر سررسیدهای بانک ملی نگاه کرده است؛ عالیه خانم همسر پدر شعر نو چه آرام در عکس روی شناسنامه اش به دوردست های زمان خیره شده است. آن سوتر عینک نیما را روی همین شناسنامه و درست در حالتی قرار داده اند که انگار دارد مثل من یا هر بازدیدکننده دیگری شماره شناسنامه و تاریخ تولد زنی را نگاه می کند که در زندگی یکی از مهمترین شاعران تاریخ ادبیات تاثیرگذار بوده است.