معلم هر بار که می خواست ورقه های امتحانی را پس بدهد نگاهی به نمره ها می انداخت و بعد اسامی را می خواند. این بار هم با نگاهی عاقل اندر سفیه به امیر گفت: «باز هم پائین ترین نمره کلاس را گرفتی، به مادرت بگو فردا بیاید مدرسه.» با شنیدن این جمله و نگاه تحقیرآمیزی که بچه ها به او کردند، دلش نمی خواست جلوتر برود و ورقه اش را از دست معلم بگیرد. امیر در بین بچه های کلاس به تنبل بودن شهره بود. ولی هیچ کس نمی دانست که او شب امتحان چقدر درس خوانده است، حتی اگر می خواست به کسی هم توضیح دهد، مطمئن بود که کسی حرفش را باور نمی کند. به همین خاطر ترجیح می داد چیزی نگوید.