مردی از شیعیان خدمت امام صادق(ع) آمد و شکایت از فقر و تنگدستی خود نمود. حضرت فرمود: «انت من شیعتنا و تدعی الفقر و شیعتنا کلهم اغنیاء» تو از دوستان مایی و اظهار فقر و تنگدستی می کنی با اینکه تمام شیعیان ما بی نیاز و غنی هستند. آنگاه فرمود تو را تجارت پرفایده ای است که بی نیازت کرده است. عرض کرد آن تجارت چیست؟ فرمود: اگر کسی از ثروتمندان بگوید روی زمین را برای تو پر از نقره می کنم و از تو می خواهم دوستی و ولایت اهل بیت پیغمبر(ص) را از قلب خود خارج کنی و نسبت به دشمنان آنها دوستی و محبت پیدا نمایی. آیا حاضر می شوی این کار را بکنی؟ عرض کرد نه یابن رسول الله(ص)، اگرچه دنیا را پر از طلابنماید!

آن حضرت فرمود: پس تو فقیر نیستی: بینوا کسی است که آنچه تو داری نداشته باشد، حضرت مقداری مال به او بخشیدند و آن مرد مرخص شد.(1)

1- انوار نعمانیه، ص 349