آدمی در مسیر زندگی با حوادثی مواجه می گردد که از «دست قدرت نگر و منصب صاحب جاهی» برخاسته است و چه بسا اگر فتنه کننده ظالم به چنین منصب و قدرت، نیرومند نمی شد، ذوق زورآزمایی دامن جانش را نمی گرفت و قدرت، چون شرابی مرد افکن مستش نمی کرد، سزاوار «یارب مباد آنگه گدا معتبر شود» نمی شد، زیرا گدای معتبری «که از شراب غرورش به کسی نگاهی نیست» چون «هوشیار حضور و مست غرور» است به خواسته «بکن معامله و این دل شکسته بخر» بی توجهی می نماید و اگرش گویند «با بلبلان بیدل شیدا مکن غرور» به لحاظ این که «از وی همه مستی و غرور است و تکبر»؛ جواب گوید «برو معالجت خود کن ای نصیحتگوی».