به تازگی در گروه محیط زیست دانشگاه تربیت مدرس نانوذرات مزوپروسی برای جذب آلاینده های زیست محیطی با بازدهی بالاو استفاده مجدد آنها در صنعت، سنتز شده است.

مواد مزوپروس به عنوان زیرمجموعه ای از مواد نانوساختار با دارا بودن مساحت زیاد سطح، حفراتی با شکل منظم و تعریف شده با حجم زیاد و سازگاری زیستی در فرآیندهای تعویض یونی، جداسازی، کاتالیستی و خالص سازی به کار می روند. در این میان، سیلیکاهای مزوپروس به عنوان جاذبی موثر برای فاضلاب ها معرفی شده اند. اصلاح شیمیایی سطح مواد مزوپروس از طریق پیوند با سیلانول و گروه های عاملی متعدد، منجر به تشکیل مواد هیبریدی می شود که این مواد، ظرفیت بالایی در جذب یون های فلزات سنگین دارند.

حبیب الله یونسی، پژوهشی را با تمرکز بر حذف یون های فلزات سنگین از پساب ها و جلوگیری از ورود آنها به محیط زیست، به کارگیری فناوری نانو برای بالابردن بازدهی حذف آلاینده ها از پساب های صنعتی و محیط زیست و استفاده از جاذب مزوپروس برای بازیافت یون های فلزات در پساب ها و استفاده مجدد آنها انجام داده است. مدیر گروه محیط زیست دانشگاه تربیت مدرس، در این پژوهش، MCM - 14 را به روش هیدروترمال و نانوذرات MCM - 14 را به روش سل_ژل سنتز کرده است. البته، اکسید سیلیسم به عنوان پیش ماده سیلیسی و CTAB به عنوان ماده فعال سطحی استفاده شده است. در نهایت ماده فعال سطحی را در دمای معین از ساختار MCM - 14، حذف کرده و MCM - 14 را با پیش ماده آلی 3- آمینوپروپیل تری متوکسی سیلان عامل دار کرده است.

یونسی گفت: در سال های اخیر، آلودگی صنعتی فلزات سنگین به عنوان یک مشکل جدی زیست محیطی و بهداشتی در سراسر جهان مطرح بوده است. حذف یون های فلزات سنگین از محلول های آبی، یکی از مشکلات عمده در روند تصفیه فاضلاب است. این یون ها، بعد از رهاسازی در محیط زیست، در زنجیره غذایی تجمع پیدا می کنند و به مدت طولانی در محیط پایدارند. علاوه بر دلایل سلامتی و زیست محیطی، تمایل اقتصادی بالقوه ای نیز برای حذف و بازیافت یون های فلزات سنگین و گران قیمت از آب و فاضلاب وجود دارد.

جزئیات این پژوهش با همکاری زهرا مهربان و اقدس حیدری انجام شده است.