برخی از منتقدان می گویند نمایشنامه «هدا گابلر»، بیشتر یک اثر پژوهشی و روانشناختی است تا یک درام تراژیک تخیلی. وقتی برای بار دوم این اثر «ایبسن» را می خوانیم متوجه نکاتی می شویم که از دید منتقدان پنهان مانده است. این که هدا گابلر اثری روانشناختی است به طور قطع درست است، اما ظاهرا حکایت به شکل دیگری رقم خورده است. این داستان می تواند این گونه تعبیر شود که خود هنریک ایبسن برای اینکه تاملات درونی اش را پنهان کند در قالب یک شخصیت دیگر آن را به ما نشان می دهد. حالات روحی و روانی این شخصیت احتمالا در درون ایبسن وجود داشته است. واضح است که نویسنده تحت تاثیر متون فلسفی هیچ انگاری قرار داشته است. چیزی