گره های رنگین ابریشم و پشم را پشت سر هم ردیف به ردیف روی تارهای قالی می زند و صدای «دفه» را بلند می کند. گاه چشمانش را می بندد و در طبیعت نقش های قالی به رویاهای خوش 13 سالگی اش می رود، روزهایی که تازه فرشبافی را شروع کرده بود و به نقش های «ماهی ترنج» و «کلاه فرنگ» عشق می ورزید. چشمانش را باز می کند و دوباره رنگی انتخاب کرده و به دار گره می زند، گاه از دور نقش جان گرفته ماهی ها را روی گلیم دیده و وجودش از لبخند پر می شود و به امیدی صدچندان گره به گره پیش می رود. حرکات تند دستانش حکایت از مهارت 45 ساله او در گلیم بافی دارد. دوباره چشمانش را بسته و صدای دفه را در می آورد و بعد نفس راحتی می کشد.