تحقیقات دانشمندان دانشگاه مونترال نشان می دهد که در عین حال مغز برای شناسایی صداهای مختلف انسانی در تلاش برای دستیابی به دیگر نواحی مخصوص است.

افراد نابینا با استفاده از قشر دیداری مغز، توانایی و عملکرد بهتری در تشخیص صداها، اکتاوها و منبع اصوات نسبت به افرادی که بینا هستند، دارند.

محققان مونترال در بخش های مختلف پزشکی و روانپزشکی، مطالعات متعددی روی مغز افرادی که از قدرت بینایی محرومند، انجام داده اند.

شیار مافوق گیجگاهی (STS) در مغز، مختص تشخیص صدای انسان است.

این قسمت، تنها با گفتن یک کلمه می تواند جنسیت، سن، حالت احساسی و وضعیت اجتماعی فرد را تخمین بزند و از آن استنباط کند.

محققان با آزمایش هایی به دنبال این بودند تا بدانند آیا افراد نابینا از این قسمت به همان اندازه افراد سالم استفاده می کنند یا خیر.

در این آزمایش، افراد نابینا در معرض صداهای مختلفی از جمله بوق ماشین ها و محرک های صوتی ساده مانند تلفظ کلمات قرار گرفتند و فعالیت مغزی آنها توسط MRI اندازه گیری شد.

نتایج نشان داده افراد نابینا از هر دو قشر دیداری و شنیداری برای شنیدن استفاده می کنند. همچنین به طرز شگفت آوری مشخص شد این افراد هنوز از STS برای کشف صداها استفاده می کنند و این میزان بیش از افراد سالم است.

تحقیقات همچنین نشان داد بین تشخیص محرک های آوایی و غیرآوایی با میزان فعالیت بیشتر STS همبستگی و ارتباط وجود دارد و نواحی شنیداری STS گسترش یافته است. این انعطاف مغزی در افراد نابینا منجر به این می شود که قدرت شنیداری آنها بیش از افراد سالم شود.

تشخیص صدا یک عمل بسیار اختصاصی است که بر پایه مدارات کامل برنامه ریزی شده (شبیه به آنچه در تشخیص صورت انجام می شود) در مغز انجام می شود.