ضابطه معیشت و قاعده زندگانی و قانون دو جهانی آن است که آدمی به شهوات بی اعتبار و لذات ناپایدار این سرای فانی مغرور و مسرور نشود و حیات آن جهان و نعمت جاودانی جسمانی و روحانی آن را در سر این جیفه مردار که به مشقت به دست آورند و به محنت نگاه دارند و به حسرت بگذارند، نبازد و گرنه در وقت تسلیم و رحلت و در قبر و برزخ و معاد و بعثت ندامتی کشد و عذابی چشد که ما فوق آن متصور نگردد... هر ساعت و دقیقه را که از زمان بر تو می گذرد بلکه هر نفس و آنی را، دم آخر و نفس واپسین شماری و قدر و قیمت آن را بدانی و به هرزه و لاطائل (بیهوده) در آن مشغول نباشی.

از مواعظ عارف نامی مولامحمد بیدآبادی، رساله حسن دل، ص21