مرگ رنگ ها و پرواز بی بازگشت شاپرک ها، تصاویر مبهمی از کودکی او بودند. همبازی لحظات بی خیالی اش، تکه چوبی به جا مانده از کلبه قدیمی و تنها بود.

خبری از لبخند پرمهر مادر نبود و دست نوازشگر پدر را، بهشت گمشده نامیده بود که انتظار ملاقاتش را فقط در رویا داشت.

رویاها فقط در کلبه چوبی رنگ می گرفتند، کلبه ای که تنها پناهگاهش برای به پرواز درآوردن آرزوهایش بود.

سالها گذشت، حالاوقت آن رسیده بود که پروانه خوشبختی از پیله تن آزاد شود. دیگر کلبه برای او پناهگاه نبود، چشم هایش را بست و خود را در زندانی تاریک، در میان سایه ها محصور دید، سایه هایی از جنس ترس، رنج و حسرت.