اولین موافقت نامه های مواد اولیه در نیمه دوم قرن نوزدهم یعنی زمانی که نظریه لیبرالیسم اقتصادی مطرح و آزادی تجارت شکوفا بود، انعقاد یافت. دلیل تنظیم مقررات مربوط به تجارت شکر، دخالت دولت ها در مواقع اضافه تولید و عرضه شکر بوده است.

اولین کنوانسیون شکر پاریس مورخ 1864 توسط بلژیک، فرانسه، انگلستان و هلند به مدت 10 سال منعقد گردید. هدف اصلی این کنوانسیون از بین بردن دخالت های غیرمستقیم دولت ها در تجارت شکر بود، به دلیل عدم وجود ارگانی ثابت در کنوانسیون شکر که دارای مقررات بین الدولی بود، نمی توان بدان نام سازمان اقتصادی بین المللی اطلاق کرد. کنوانسیون شکر پاریس به دلیل عدم رضایت مقررات تنظیم شده توسط فرانسه، دارای موفقیت چندانی نبوده است.دومین کنوانسیون شکر در سال 1902 به نام کنوانسیون شکر بروکسل انعقاد یافت. کشورهای موسس کنوانسیون مذکور کشورهای بلژیک، فرانسه، آلمان، انگلستان، ایتالیا، اطریش و مجارستان بودند که بعدا کشورهای لوکزامبورگ، سوئد، سوییس و هلند نیز بدان ملحق شدند. شرکت کنندگان در این کنوانسیون متعهد شده اند که مزایای صادراتی و وارداتی را در مورد شکر از بین برده و سوبسیدی نیز در این مورد در نظر نگیرند. واردات شکر از کشورهایی که در آنها برای صادرات این کالامزایایی در نظر گرفته شده است بایستی مشمول عوارض گمرکی به میزان مزایای مذکور گردد. موافقت نامه شکر بروکسل و همچنین کنوانسیون اولیه شکر با کارتل های مواد اولیه در بعد از جنگ قابل مقایسه نیستند. هدف کارتل های بعدی که در زمینه مواد اولیه به وجود آمدند، کنترل مقدار فروش و قیمت بود. ابتکاری که در کنوانسیون شکر بروکسل به عمل آمده بود، تشکیل کمیسیون دائمی برای نظارت مقررات کنوانسیون بود. کمیسیون مذکور می توانست به طور استثناء وضع مزایای صادراتی را بلامانع اعلام کند.مفاد موافقت نامه بین المللی شکر در سال 1907 بعد از اینکه انگلستان مزایایی در مورد واردات شکر کشورهای مشترک المنافع در نظر گرفت، تجدیدنظر شد.

موافقت نامه شکر به طور رسمی تا سال 1920 لازم الاجرا بود. در این سال در بازار اضافه تولید و عرضه به وجود آمد به طوری که باعث برقراری محدودیت های صادراتی توسط کشورهای صادرکننده شکر مثل کوبا گردید. بالاخره در سال 1931، موافقت نامه جدیدی در مورد شکر انعقاد یافت.