یکی از بچه هایی که به یاد دارم «شریف مطوری» از بچه های خرمشهر بود. او از بچه های اطلاعاتی بود. آن قدر شجاع و صبور بود و در شکستن خطوط دشمن از خود ایثار و گذشت نشان

می داد که بعضی وقتها به حال او غبطه می خوردم. او عرب زبان بود و عربی را خوب صحبت می کرد. برای شناسایی در خاک دشمن می رفت و یک یا دو روز آنجا می ماند. از سنگرهای عراقی تغذیه می کرد و برمی گشت. گاهی شریف مطوری و یکی از دوستانش دو روز آن طرف می ایستادند و داخل نیزارها مخفی می شدند. از ریشه گیاهانی که قابل خوردن است، تغذیه می کردند و شناسایی را انجام می دادند و برمی گشتند. بعضی وقتها از مطوری می پرسیدم: «چه طوری؟» می گفت: «این دفعه