این شب ها شاهد ایفای نقش پارسا پیروزفر در نقشی هستیم که شاید دو برابر و نیم از سن و سالش بزرگتر است؛ در تعریف نقش بویژه نقشی که سن آن بالاتر از سن بازیگر است؛ کارشناسان اختلاف نظرهای فراوانی داشته و دارند؛ برخی بر گریم کامل و برخی بر گریم نسبی تکیه دارند.

برخی بازی سنگین و اغراق آمیز را پیشنهاد می دهند و برخی به بازی ظریف و لحظه ای بازیگر در ثانیه ها و پیرمفهومی تکیه می کنند؛ بازی پارسا پیروزفر در سریال در چشم باد مثال خوبی است. بازیگر نقش دکتر ایرانی در سریال در چشم باد که با انعطاف خاصی در کهنسالی یک نقش تاریخی حل شده است؛ درست در نقش مشابه او ایفاگر نقش برادرش (کامبیز دیرباز) را داریم. این نقش مقابل به هیچ وجه با ظرافت های کاری پیروزفر قابل مقایسه نیست.

از یک سو پیروزفر را داریم که بیش از گریم و بازی اغراق آمیز در ثانیه و دقایق وجودی نقش نمایان است و با حس خاص و کاربرد فنی پتانسیل های بازیگری تصویری درست از دکتر ایرانی ارائه می دهد. از سوی دیگر به کامبیز دیرباز برمی خوریم که بیشتر به جلوه های بصری و اغراق آمیز نفش کهنسال نظر دارد به طوری که چه فن بیان و چه لحظه های خاص او در رویارویی با پرداخت شخصیتی کاراکتر فیلمنامه جنبه نمادین و نمایشی به خود می گیرد؛ شاید این مثال تکنیکی در سکانسی با دو نمای متفاوت برش خورده در دیالوگ های تلفنی آن دو بیشتر در ذهن تداعی کند و این 2 بازیگر را در ایفای 2 نقش همگون در نگاهی فنی متفاوت از همدیگر به ما نشان دهد