زمانی «وزن» بارزترین وجه تمایز شعر از نثر بود؛ همه کسانی که در حوزه ادبیات فعالیت می کردند وزن را مسئله ای اجتناب ناپذیر و ضروری در زبان می دانستند که وجه تمایز نثر و نظم بود. در قدیم تناسب در اجزای تشکیل دهنده کلام بر وزن مبتنی بود به همین جهت این باور وجود داشت که وزن نوعی تناسب در اصوات یا وجود نظم در گفتار را باعث می شود، حتی وزن را آهنگ سنجیده و آراسته شعر در قالبی نظام مند دانسته اند. اما با وجود این که بسیاری وزن را جزو جدایی ناپذیر شعر دانسته اند و از نظر تاثیرگذاری، مهمترین عامل در ترکیب شعر به حساب آورده اند عده ای از دانشمندان علم منطق وزن را از عناصر تشکیل دهنده شعر به شمار نیاورده اند.