موسیقی فیلم از آغاز چند شکل داشته است:

1.موسیقی ای که در فیلم اجرا می شود؛ یعنی موسیقی همزمان یا موسیقی ای که بعدا تطبیق می شود.

2. موسیقی ای که پیشتر ضبط شده و موجود بوده است.

3. موسیقی ای که اختصاصا برای فیلم ساخته می شود.

موسیقی می تواند داستانی باشد یعنی در دنیای داستانی فیلم اجرا یا نواخته شود یا فراداستانی و مستقل باشد و توجه تماشاگر را به خود جلب کند.

حالت عکس آن هم امکان دارد به این معنی که موسیقی در ابتدا غیرداستانی باشد و سپس به جزیی از داستان تبدیل شود.

موسیقی، چندمعنایی، بیانگر و واجد تداعی های فراوان است؛ چیزی که به عنوان «معادل لحنی احساسی» روان انسان را درگیر می کند و واقع گرایی ذهن و حس تفکر را به جای تقلید دیداری صرف می نشاند.

یکی از کاربردهای موسیقی در فیلم این است که چشم تماشاگر را بر بخش های بی ظرافت سناریو می بندد و از همین جا اهمیت حضور موسیقی روی عنوان بندی ابتدایی فیلم آشکار می شود؛ یعنی در قسمتی که حضور متن نوشتاری و اسامی گروه تولید ممکن است باعث توجه بیش از حد تماشاگر به فرایند ساخت فیلم شود.