به مناسبت ایام شهادت خلبان شهید عباس بابایی

آسمان عرصه پرواز تو بابایی بود

و زمین عاشق آن کوه شکیبایی بود

روز وصلت همه چون صبح بهاران کوتاه

شب هجران تو افسوس که یلدایی بود

می پریدی همه دم، با همه، اما آن روز

تا به معشوق رسی اوج تو تنهایی بود

نفست پاکتر از پاکی مریم آری

دم گرم تو عجب خوب و مسیحایی بود

پر پرواز گشودی و خدا را، دیدی

کاشکی سرو هم اینسان به دلارایی بود

رقص می کرد ملائک به سماوات حضور

بال و پر سوختنت بس که تماشایی بود

دیدمت همدم ققنوس کجا می رفتی

رفتنت مثل همان لحظه که می آیی بود

ای پر از لذت پرواز کجا رفتی باز

که برای توزمین تنگ ترین جایی بود

شوق پرواز چنانت به خدا دعوت کرد

که نگاهت پر الفاظ نمی آیی بود