در دنیای امروز تنهایی فرایندی است زاییده فردگرایی که از پایانه سده نوزدهم و سرآغاز سده بیستم در جوامع پیشرفته ریشه دوانیده، از آن پس کم کم به سایر جوامع رسوخ نموده است- به خود اندیشیدن و سپس به دیگری پرداختن، دور شدن از اصل و فرع را در اولویت قرار دادن؛ همه و همه اینها انسان نوگرا را به انزوا می کشاند.

جلال آل احمد و سلین دو نویسنده، یکی ایرانی و دیگری فرانسوی با دیدگاه های گوناگون، در نوشتارهای خود تنهایی را مطرح و به آن پرداخته اند. مقایسه دو کتاب «سفر به انتهای شب» و «نفرین زمین، آل احمد» ما را با دو قهرمان و شاید دو ضد قهرمان رو در رو می سازد. آن یکی تنها و رها شده در کلان شهرهای پاریس