عدم همراهی بدنه اصلی جنبش دانشجویی ایران با اغتشاش گران سبز روز به روز آشکارتر می گردد، به گونه ای که امروز حتی تئوریسین های این جریان هم به ناچار زبان به اعتراف گشوده اند و با توسل به لطایف الحیلی، این عدم همراهی را با توجیهات مثلاتئوریک لاپوشانی می نمایند. اخیرا یکی از عناصر ضدانقلاب مقیم خارج به نام سیامک پورجزنی درمصاحبه با رادیو زمانه، علت رکود در فعالیت جریان حامی فتنه سبز در دانشگاه ها را عوامل ساختاری دانسته و اظهار داشت: «با نگاهی واقع بینانه می بینیم که افراد فعال این جنبش، آموختگان مکتب جبهه ملی و احزاب سیاسی نیستند. بلکه آموخته گروه هایی هستند که فعالیت سیاسی شان به آن معنا تشکیلاتی نبوده و شاید هم نباشد. نیروهای فعال در انجمن ها و گروه هایی مانند دفتر تحکیم، نشریات دانشجویی و انجمن های دانشجویی مستقل، کار تشکیلاتی را به آن معنایی که در دهه های سی و چهل تجربه شده بود تجربه نکرده اند. نمی دانند چگونه خود و روابطشان را سامان بدهند و در کنار یکدیگر به فعالیت مشترک بپردازند.» این تحلیلگر ضدانقلاب در توجیه فضای فعلی جریان فتنه در دانشگاه ها، نه تنها کودتاگران سبز، بلکه اساسا همه انقلاب های مخملی را در جذب دانشجویان ناتوان عنوان کرده و گفت: «فضای جهانی در مورد مبارزات دانشجویی چه می گوید؟ عموما هیچ! مبارزات ناپی گیر و آسان خواه انقلاب های مخملی که بیش تر به کشاکش رقبای مافیایی شبیه هستند، نمی توانند دانشجویان را به سمت خود جذب کنند. چرا که این کشاکش ها، این رقابت ها و این انقلاب های مخملی به تغییرات واقعی منجر نشده اند.»