روز سینمای مستند را برگزار می کنیم یا جشن آن را؟ فرقش چیست؟ روز سینمای مستند می تواند با کلی تذکر و توجه و هشدار و وااسفا به حال سینمای مستندمان همراه باشد. کام جشن را که با این دلمشغولی ها و دغدغه ها تلخ نمی کنند. می کنند؟ بیایید جشن بگیریم تا که روزی هم شده، از این احوال سینمای مستند دور بمانیم. شاید هم باید هر روز را با سینمای مستند برگزار کنیم تا جشن آن یک روزه و بی دغدغه ناخوش احوالی های این سینما برگزار نشود.

همین یک دهه پیش بود که شمعی شدیم و در کوران همراهی در نوشتن دفترچه سیاست ها برای مرکز گسترش (که ما را در تحلیل هایمان تئوریزه تر کرد اما تخت بند ملاحظه کاری و بوروکراسی مرکز ماند و رنگ انتشار ندید) بر این تصور بودیم که برای ایجاد نیاز به سینمای مستند باید فیل آن را هوا کرد تا به چشم بیاید و دیده شود. این احساس طبیعتا با فضای کار در جلسات بسته و دور از نگاه و تماشای عموم آن روزهای ما نمی خواند، اما احوال خوب ناشی از هر کار جمعی باعث شده بود بادبادک های آرزوهامان را پرواز بدهیم. فقط 10 سال از آن روزها می گذرد. چند وزیر و مدیر فرهنگی و مسوول مرکز گسترش آمدند و رفتند و تا امروز هنوز دفترچه سیاستی برای سینمای مستندمان منتشر نشده، اما انجمن مستندسازان، که ما جمعی از آن بودیم، قرص تر و متشکل تر از آن روزها سر جایش است و ما هم هستیم و مهم تر از انجمن و ما، این نسل تازه فیلمسازان سینمای مستند است که 10 سال پیش نسیم حضورش چهره این سینما را نوازش می داد و می گذشت و امروز عیش مدام و هوای تازه سینمای مستندمان از وجود آنها رنگ و لحن پیدا می کند و جشن واقعی این سینما را دور هم بودن های دائم آنها در صحنه و پشت صحنه تک تک مستندهای در حال ساخته شدن در هر گوشه از ایران امروز معنی می دهد. روز جشن سینمای مستند ایران بر همه مستندسازان و مستنددوستان دیروز، امروز و فردا مبارک باشد.