برای خیلی از شهروندان تهران پیش آمده است که صبح که عازم محل کار خود هستند و مسیر همیشگی خود را طی می کنند ناگهان در طول مسیر به بن بستی می رسند که نه راه پیش دارند و نه راه پس و خود را در حصار انبوهی از خودرو می بینند که اگر خدایاری کند شاید بتوانند پس از دقایق طولانی از ترافیک گره خورده رها شوند. مدیران شهری گاه یکباره و در یک تصمیم ضربتی طرحی را در معابر و شاهرگ های شهری اجرا می کنند که شهروندان را شوکه می کند. اجرای هر طرح در محدوده های شهری بویژه در معابر اصلی مستلزم اطلاع رسانی و آماده کردن ذهن شهروندان قبل از اجرای طرح است. اما در برخی مواقع مدیران شهری بدون در نظر گرفتن این عامل، بعضی طرح ها را اجرا می کنند.

اجرای طرح خیابان ولیعصر از منتهی الیه خیابان شهید بهشتی تا خیابان شهید مطهری از این دست طرح هاست که از چندی پیش از سوی مدیران شهری به مرحله اجرا گذاشته شد. اختصاص مسیر ویژه برای اتوبوس های در حال تردد در این مسیر ترافیک سنگین را به شهروندان تحمیل کرده است.

بستن ورودی و خروجی های منتهی به خیابان ولیعصر خودروها را به سمت مسیرهای دیگری برای تردد هدایت کرده که این امر موجب افزایش تردد در مسیرهای حاشیه ای و تحمیل ترافیک آنها می شود. به نظر می رسد که اجرای طرح هایی همچون طرح فوق باید براساس نظرهای کارشناسی و در نظر گرفتن تمام جوانب آن تدوین و اجرا شود چون پیاده سازی طرح های شهری صرفا باید در جهت رفاه حال شهروندان باشد نه سردرگم کردن و به هم ریختن آرامش آنها. اخیرا مدیران شهری فقط مسیرها را برای تردد اتوبوس ها هموار می کنند و بس چرا که عبور خودروها و مسیر تعیین شده برای آنها از اهمیت و جایگاه خاصی برخوردار نیست. هموار کردن مسیر اتوبوس های شهری مفید و قابل تقدیر است اما به چه قیمتی، قیمتی که تاوان آن را باید شهروندانی پرداخت کنند که مجبورند از خودروهای دیگری بجز اتوبوس استفاده کنند. بستن یک خیابان و ایجاد محدودیت های تردد در آن به یکباره، کارشناسی و منطقی نیست. چون معابر شهر ما به خودی خود مناسب تردد خیل عظیم خودروها نیستند و ایجاد هرگونه تغییر در آنها مشکلات شهری را تشدید می کند.