بحران سینمای ایران صرفا سویه اقتصادی ندارد و به کاهش مخاطب یا فقدان آثار ارزشمند محدود نمی شود. وقتی می گویم سینما، تولیدات نمایشی تلویزیون را هم مد نظر دارم چراکه اساسا هرآنچه به دنیای تصویر و قصه و نمایش مربوط می شود و از خاستگاهی بصری نشات می گیرد، مشمول این بحران شده و تنها شدت و ضعف آنها با هم فرق می کند. کسادی گیشه در سینما یا ریزش مخاطب در تلویزیون تنها بخشی از این به اصطلاح بحران است اما سویه درونی تر و عمیق تر را می توان در خلق برخی واژه ها و مفاهیم سینمایی ردیابی کرد و نشانه های آشفتگی در آن را مورد بازشناسی قرار داد. ما نه تنها به تولید آثاری ارزشمند در ساحت هنر تصویری