حالابان کی مون هشدار بدهد که پاکستانی ها آه در بساط ندارند و اگر اهل کمک هستید بجنبید و زودتر کمک ها را بفرستید. حالامسوولان و سیاستمداران پاکستان فریاد وااسفا سر بدهند که ای جهانیان مردم ما سیل زده اند و دست شان از خوراک و پوشاک روزمره کوتاه است و... حالاهی خبرنگاران عکس ها و گزارش های پر از آب و اشک چشم برای مخاطبان تهیه کنند و آنها را تحت تاثیر قرار دهند. بله! همه می دانیم پاکستان روزهای سخت و طاقت فرسایی را پشت سر می گذارد و هر کمکی هم که راهی این منطقه آسیب دیده می شود، سرنوشتی جز اینکه در این عکس می بینید، ندارد. تنازع بقاست دیگر، این آقا که دستش می رسد لباس نو را می قاپد و چیزی به دیگری نمی رسد. غذاها و دارو ها هم همین سرنوشت را دارند. در دست کسانی یافت می شوند که بزن بهادرترند و به خودشان فکر می کنند. اما چیزی را که نمی شود فراموش کرد گزارش های ثبت شده از سابقه پاکستانی ها در صفحه یک روزنامه های جهان است. نام پاکستان مدت هاست با واژه تروریسم گره خورده و این سال ها هر کجا که بمبگذاری شده، رد پای اتباع پاکستانی عضو گروه القاعده هم دیده شده. بیخود نیست که کمک ها دیر و با تانی و از سر بی رغبتی و بی میلی به غرب شبه جزیره می رسد و... پاکستان باید فکری به حال این خطوط سیاه کارنامه بین المللی اش بکند.

عکس: آسوشیتدپرس