گاهی ما در رفتار و کردار خود دچار افراط و تفریط می شویم. امری که برای بسیاری از مردم ناخوشایند و زشت تلقی می شود. این رفتارها برای جامعه آفت زا و شاید هم دیر یا زود به شکل پدیده اجتماعی فراگیر شود. وجود چنین رفتارهایی که جامعه را تهدید می کند کم نیستند. این آفت روزبه روز دامنه وسیع تری به خود می گیرد. اگر بر این باور نیستیم به برگزاری برخی از محافل و مجالسی که در آن حضور می یابیم دقت کنیم، ناهنجاری هایی را در آن می بینیم که شاید ریشه در چشم و هم چشمی ها داشته باشد. یعنی آنچه رهاورد بینایی است! آنچه که در زندگی افراد هم سطح خود می بینیم و سعی در بروز و ظهور آن در زندگی خود به شکلی بهتر داریم و در مقابل دیگران کم نیاوریم!

مصادیق این مقوله کم نیستند. چه در محافل جشن و سرور چه در مهمانی و بزم و عزا و ماتم این پدیده به وضوح هویدا می شود. مثلادر اهدای دسته و تاج گل، توی پارچه نوشته های مراسم ترحیم دچار این ناهنجاری و آفت شده ایم! که بسیاری از آن ریشه در چشم و هم چشمی دارد.

به تو می گویم برادر و خواهرم که عازم سرزمین دوری از منیت و خودخواهی ها هستی و در آن میقات بزرگ و رستاخیز عظیم خسی می شوی ناچیز! به اطرافیان و دوستان و فامیل خود سفارش کن، می شود برای بدرقه و استقبال به یک دسته گل بسنده کرد. می شود فقط به یک راس گوسفند برای قربانی اکتفا نمود. می شود از اسراف و تبذیر اجتناب کرد و در ورطه چشم و هم چشمی بدون تشریفات آش پشت پا پخت. می شود ولیمه سفر را توی منزل یا توی یک تالار نه چندان معروف و بدون تجملات داد.

می شود توصیه کرد هنگام بازگشت به یکی دو تا پارچه نوشته و بنر اکتفا کرد و این همه بر در و دیوار پارچه نوشته نصب نکرد! می شود از هزینه های غیرضروری کاست و به فکر تهیدستان، مستمندان، آوارگان و سیل زدگان پاکستانی، یا همسایه و بستگان فقیر بود. به یقین رضای حق تعالی را باید در همین شیوه جست. مراقب باشیم دچار آفت چشم وهم چشمی نشویم.