دیگر صبح ها هیچ انگیزه ای برای بیدار شدن نداشتم. استودیوی من در طبقه بالای یک ساختمان کوچک سه طبقه در خیابان نهم قرار داشت، با نور آسمان در بالای سر، یک تختخواب بزرگ در کنج اتاق و یک تلفن روی زمین. هیچ وسیله دیگری نداشتم، حتی یک ساعت.

نور بیدارم کرد. نمی دانستم چه ساعتی است و اصلا هم برایم اهمیتی نداشت. دار و ندارم یک سکه پنج سنتی بود. خیال تکان خوردن نداشتم، مگر آنکه تلفن زنگ می زد و کسی چیزی بهم پیشنهاد می کرد، چیزی مثل دعوت به ناهار، کار یا حتی یک وام. اما انگار تلفن خیال زنگ زدن نداشت. شکم خالی ام شروع کرد به سر و صدا. فهمیدم تلاش برای خوابیدن بی فایده است. چرخیدم و دیدم زن صاحبخانه