وقتی آثار مجید دانش آراسته را مرور می کنی اولین چیزی که به ذهنت خطور می کند، این است که با داستان هایی روبه رو هستی که مولفه های داستان های مینی مال را دارند و گاهی از کوتاه بودن و طنز خاص خود را داشتن، یادآور داستان های چخوفی هستند. زبان در داستان هایش حساب شده و متناسب با شخصیت هایش پی ریزی می شود. گویی برای پی ریزی کلماتش نا خودآگاه حساب می کند تا گلوله هایش را به موقع و بی هدف شلیک نکند. درست مانند مونولوگ ها و دیالوگ هایی که گویی فقط برای همان شخصیت ها خلق شده اند. و این گفته هنری جیمز در ذهنت تداعی می شود که داستان مگر چیست به جز خلق شخصیت؟