فارغ از هزاران تعریف گونه گون که از فرهنگ کرده اند و دشواری های نهفته در رسیدن به تعریفی جامع و فراگیر؛ تعریف یا به نوعی برداشت عرفی ما از مفاهیم، سوابق و داشته های فرهنگی یک ملت معمولا با استناد به نمونه های شاخص و رصد سیر تحول اجتماعی آن قوم و البته بررسی جنبه های پیدا و ناپیدای بسیار متنوعی است که از آن با مضامینی نظیر مولفه های فرهنگ ساز یا ریشه های فرهنگی یاد می شود. به گواهی تاریخ، نسخه برداری از فرهنگ اقوام دیگر یا الگو قرار دادن تمام یا بخشی از گزینه های فرهنگی دیگران اگر به نتایج معکوس منجر نشده باشد، لااقل شمایلی کاریکاتورگونه از فرهنگ غالب را به نمایش می نهد که نمونه های آن فراوان اند. فرهنگ، قابل داد و ستد نیست اگرچه به آن چوب حراج زده باشند یا به بهانه توسعه فرهنگی آن را صادر کرده و برای اعتلای سطح فرهنگ در سرزمینی دیگر، بارقه هایی از آن را با بسته بندی پرزرق و برق به خورد خلایق بدهند. در این میان ساخت شعبه ای از موزه لوور پاریس در جزیره سعدیات ابوظبی ناخودآگاه یادآور دغدغه ذهنی حضرات برای انتقال جلوه هایی از فرهنگ و هنر بین المللی است که ظاهرا اهدافی فراتر از توسعه گردشگری در منطقه را نشانه رفته اند. ناگفته پیداست که فقدان بسترهای لازم برای چنین اتفاقاتی در کشورهای ریز و درشت حاشیه خلیج فارس به رغم صرف هزینه های هنگفت به نوعی تداعی حاتم بخشی حاکمان کشور کوچک قطر برای تصاحب میزبانی جام جهانی فوتبال 2022 است – که بیشتر اتفاقی فرهنگی / رسانه ای تلقی می شود تا حادثه ای ورزشی – و ذوق زدگی این امیرنشین همسایه ایران نشان از بلندپروازی های آنان در حوزه های مختلف فرهنگ، هنر و حتی ورزش دارد که بدون در نظر گرفتن ولخرجی های مهارگسیخته شان، تنها ژستی فرهنگی محسوب می شود تا در ویترین خوش آب و رنگ شان دلبری کنند از جهانیان!