به طور کلی ایجاد هر انحصار به معنی فساد، اتلاف منابع و ریخت و پاش بیشتر است. در عمل بین 65 تا 70 درصد تولید ناخالص ایران در اختیار دولت است، آن 30 تا 35 درصد باقیمانده هم عمدتا مربوط به بخش های خرد مثل کشاورزی، مسکن و... است که اساسا آگهی ندارد. بنابراین این کار به منزله این است که مطبوعات غیردولتی باید قیمت تمام شده خود را بر خلاف جهان، فقط روی تک فروشی متمرکز کنند و این در عمل به معنی تعطیلی مطبوعات غیردولتی است. بنابراین معنی این بخشنامه این است که یک روزنامه داشته باشیم و تیراژش هم یک میلیون باشد و تمام مخاطبان زیر پوشش این روزنامه واحد بروند. قبلا هم در دوره آقای کرباسچی شاهد این سنت غلط بودیم؛ شهرداری تمام آگهی های خودش را به همشهری داد که منجر به ایجاد رانت های عجیب و غریب در این روزنامه شد. البته این دو قابل مقایسه نیستند اما این هم سنت غلطی بود که بنا نهاده شد.