روزی، روزگاری در این کشور، مردم تلویزیون نداشتند یعنی بعضی ها، آنهایی که دست شان به دهن شان می رسید خیلی زیاد، تلویزیون داشتند اما اغلب مردم رادیو داشتند و چون آن موقع هنوز شهرنشینی، به شکل امروزی نبود و حتی در شهرها، ارتباط نسل ها با هم قطع نشده بود و هنوز مادربزرگ ها و پدربزرگ ها، «فرهنگ مردم» را به شیوه گفتن قصه و نقل، به نوه هایشان منتقل می کردند، رادیو هم خیلی دنبال ساخت و تهیه برنامه هایی بود که این «فرهنگ» را چه به شکل نمایشنامه رادیویی بزرگسالانه و چه به شیوه نمایشنامه رادیویی برای کودکان و چه به شکل برنامه هایی با زیربنای دانشگاهی اما با اجرایی ساده و عام فهم، ارائه و اشاعه دهد. روزگار چرخید و چرخید و رادیو شد رسانه مکمل و رسانه اصلی شد تلویزیون؛ اوایل، تلویزیون هم به «فرهنگ مردم» خیلی توجه نشان می داد و مردم هم به این قبیل برنامه ها علاقه مند بودند اما آن قدر منتقدان سینمایی نوشتند که تلویزیون باید تصویری باشد نه صوتی و رادیو یک کارکردی دارد و تلویزیون کارکردی دیگر، که اصل قضیه یعنی توجه به «فرهنگ مردم» در درجه دوم اهمیت قرار گرفت و تا آنجا که به یاد دارم، آخرین کار ماندگار و البته شدیدا مورد انتقاد منتقدان سینمایی، شد «مثل آباد». حالاجای «فرهنگ مردم» در تلویزیون خالی است و اگر همان انیمیشن موفق با صدای مرتضی احمدی را هم در برنامه کودک [که بیشتر دست کاری پست مدرنیستی روایات این حوزه است] نادیده بگیریم دیگر نمی شود به برنامه ای اشاره کرد که بچه ها یا حتی پدر و مادرهای ما را برای یادگیری یا یادآوری آن فرهنگ، پای تلویزیون بنشانند.