سیستم پخش خانگی فیلم در ایران، فقط در خانه ها محدود نمانده به مراکز عمومی هم راه یافته از ترمینال ها گرفته تا راهروهای قطار و هواپیما و اتوبوس های جاده ای.

خب، در همه جای دنیا، آثار سینمایی یا تلویزیونی که وارد سیستم پخش خانگی می شوند. در مراکز عمومی هم، با کیفیت مناسب پخش، به نمایش درمی آیند [و کار به جایی رسیده که در بعضی پروازها، شما گاه با حافظه ای 8 هزار فیلمی روبه رو اید که تصور استفاده از این حافظه در طول پرواز، نه تنها غیرممکن که خنده دار به نظر می رسد!]. یادمان باشد که با خرید یک نسخه از این آثار پخش خانگی، ما حق مادی اش را ادا کرده ایم نه حق معنوی اش را؛ بنابراین وقتی در ترمینال ها، قطار، هواپیما یا اغلب اوقات در اتوبوس های جاده ای با پخش بد صدا و اغلب تکه پاره و ابتر یک اثر روبه رو می شویم، غیراز این که باید بگوییم حق مطلب ادا نشده، باید متذکر شویم که پخش نامناسب اثر، مثل ارائه ناخوشایند چهره یک آدم در انظار عمومی است و از نظر اخلاق اجتماعی مردود. محتملا این وسط، کسانی پیدا می شوند که می گویند: «چه حرفا! حالامشکل کپی غیرمجاز حل شده که دنبال پخش مناسب اثری؟» و نمی دانند این نوع ارائه اثر هنری، نه تنها چهره سینماگر یا سینماگران را در جامعه مخدوش می کند که به ذائقه هنری عمومی هم ضربه می زند. [شرعی اش را می خواهی بدانی؟ به بیت المال مستقیم و غیرمستقیم ضرر می زند و مسئولیت دارد. حالابنشین و هی بزن زیر خنده که این حرف ها فرنگی ست! نه عزیز من! گناه که شاخ و دم ندارد؛ یکی هم این است که در امانت، خیانت کنی!]