«طاهره طاهره عزیزم» نامه های عاشقانه غلامحسین ساعدی در ستایش «طاهره کوزه گرانی» یکی از بهترین کتاب هایی است که این روزها خوانده ام.

جذابیت این نامه ها حداقل برای من از چند وجه بود. غلامحسین ساعدی نمایشنامه نویس و داستان پرداز وقتی عاشق شده، سراغ زبان دیگری رفته است. زبان او در عشق ورزیدن، جدای از آن چیزی است که در نمایشنامه هایش می بینیم. در عشق ورزیدن او کودکی می شود و سراغ زبانی سخت خالص و معصوم و کودکانه می رود و این پاکی چیزی است که این روزها کمتر با آن روبه رو می شویم.

این نامه ها فرصت استثنایی است برای پیدا کردن چهره تازه ای از ساعدی. شاید اگر این نامه ها پیش گیرنده شان نبود، هیچ وقت آنها را نمی خواندیم. اماحالادرونی ترین حس های او را می توان در این نامه ها دید که موهبتی است برای ما.

جدای از حال و هوای عجیب این نامه های بی جواب، شیوه نوشتن و نگارش شان هم جذاب است. یک جایی سال ها پیش زنده یاد شاملو هم به این نکته اشاره کرده بود که چون زبان مادری ساعدی آذری است گاه از حروف اضافه فارسی به شکل نامناسبی استفاده می کند. در این نامه ها هم با این خصیصه ای که شاملو گفته است روبه رو هستیم، اما احساس جاری در متن ویرایش نشده بودن نامه را تحت الشعاع قرار می دهد و چیزی از احساسی که باید دریافت کنیم، نمی کاهد.

جدای از این «آغاز» آخرین ساخته «کریستوفر نولان» هم یکی از بهترین فیلم هایی است که به تازگی دیده ام. آغاز در واقع به نوعی در ادامه همه آن فیلم هایی است که با مفهوم زمان بازی می کنند؛ بازی جذابی که زمان را می شکند و روایت را تو در تو و پیچیده می کند، درست شبیه فیلم های 21 گرم، بابل و ممنتو.

در کنارش چند بار تلاش کردم فیلم «کپی برابر اصل» عباس کیارستمی را ببینم که متاسفانه به دلیل زیرنویس آشفته اش نتوانستم فیلم را ببینم.