افزایش فشار خون از اصلی ترین علل مرگ و میر در جهان به شمار می رود. در بررسی های سلامت و تغذیه تنها 2 درصد از افراد مبتلابه فشار خون قادر بوده اند که فشار خون خود را به خوبی کنترل نمایند. در همین سال ها بیش از 85 میلیون نفر به علت پرفشار خونی به پزشک مراجعه کرده بودند.

مهم ترین ویژگی این بیماری بدون علامت بودن آن می باشد. این بیماری ممکن است تا 20 سال پنهان مانده و زمانی بروز کند که آسیب های قابل توجهی به قلب و سایر بافت ها وارد کرده باشد.

پرفشاری خون به افزایش فشار خون بیش از 80/120 میلیمتر جیوه اطلاق می شود. البته این سطح استاندارد ممکن است باتوجه به افزایش سن بالاتر رود. در صورتی که فشار خون بیش از 3 بار در هفته اندازه گیری شود می توان برآورد مناسبی را از مقدار فشار خون افراد ارائه داد.

درمان نشدن بیماری پرفشاری خون در بلندمدت منجر به عوارضی خواهد شد که اصلی ترین آنها افزایش اندازه قلب است. در نظر بگیرید که قلب بخواهد بطور 24 ساعته در برابر فشار بیش از حد طبیعی کار کند.

در چنین شرایطی قلب فرصتی برای ترمیم و بازگشت به حالت اولیه که برای مثال پس از قطع فعالیت ورزشی لازم است، نخواهد داشت.

در نتیجه چنین شرایطی قلب بدون افزایش کافی قدرت انقباضی بزرگ تر شده و عضله آن به مرور ضعیف تر خواهد شد. در چنین شرایط پیشرونده ای اولین اقدام درمانی روش دارویی می باشد.

داروهای کنترل فشار خون از طریق مکانیسم های متفاوتی شامل کاهش حجم خون و افزایش قطر عروق وارد عمل می شود. پس از کنترل نسبی فشار خون مرحله بعدی اقدامات تغذیه ای و ورزش می باشد.

کاهش مصرف نمک و افزایش پتاسیم در وعده های غذایی به عنوان راهکار مناسبی در درمان غذایی بیمار محسوب می شوند. فعالیت ورزشی نیز با سازگاری هایی نظیر افزایش قدرت انقباضی قلب، کاهش ضربان قلب و افزایش فرآیند عروق زایی در اندام ها بر کاهش فشار خون موثر است.

از این رو عموما فعالیت های ورزش استقامتی با شدت سبک تا متوسط نظیر پیاده روی در درمان بیماران پرفشار خونی البته با تجویز پزشک یا متخصصان ورزشی توصیه می شود.